| | | | | | |
| |
در شهر اگر زمانی آن خوش پسر برآید |
|
از هر دلی و جانی سوزی دگر برآید |
|
| |
در آرزوی رویش چندین عجب نباشد |
|
گر آفتاب ازین پس پیش از سحر برآید |
|
| |
چون سایه نور ندهد بر اوج بام گردون |
|
بی نردبان مهرش خورشید اگر برآید |
|
| |
گر بر زمین بیفتد آب دهان یارم |
|
از بیخ هر نباتی شاخ شکر برآید |
|
| |
از بهر چون تو دلبر در پای چون تو گوهر |
|
از ابر در ببارد وز خاک زر برآید |
|
| |
گفتم که آب چشمم بر روی خشک گردد |
|
چون بر گل عذارش ریحان تر برآید |
|
| |
من آن گمان نبردم کز خط دود رنگش |
|
چون شمع هر زمانم آتش به سر برآید |
|
| |
جسم برهنه رو را شرط است اگر نپوشد |
|
آنرا که دوست چون گل بی‌جامه در برآید |
|
| |
دامن به دست چون من بی‌طالعی کی افتد |
|
آنرا که از گریبان شمس و قمر برآید |
|
| |
باری به چشم احسان در سیف بنگر ای جان |
|
تا کار هر دو کونش ز آن یک نظر برآید |
|
