| | | | | | |
| |
دل سقیم شفا یابد از اشارت عشق |
|
اگر نجات خوهی گوش کن عبارت عشق |
|
| |
چو غافلان منشین، راه رو که برخیزد |
|
دو کون از سر راهت به یک اشارت عشق |
|
| |
خبر دهد که تو مردی و شد دلت زنده |
|
ز مرگ رستی اگر بشنوی بشارت عشق |
|
| |
چو هیزم ار چه بسی سوختی ولی خامی |
|
که همچو دیگ نجوشیدی از حرارت عشق |
|
| |
تو بر وضوی قدم باش و دل مده به کسی |
|
که دوستی حدث بشکند طهارت عشق |
|
| |
گرت دل است که سرمایه‌دار وصل شوی |
|
ز سوز بگذر و درساز با خسارت عشق |
|
| |
چو آسمان اگرش صدهزار باشد چشم |
|
همیشه کور بود مرد بی‌بصارت عشق |
|
| |
ورای عشق خرابی است تا سرت نرود |
|
برون منه قدمی هرگز از عمارت عشق |
|
| |
غلام‌وار همی کن ایاز را خدمت |
|
که خواجه چاکر بنده است در امارت عشق |
|
| |
شبی ز شربت وصلش دهان کنی شیرین |
|
چو تلخ کام شوی روزی از مرارت عشق |
|
| |
دگر ز حادثه غم نیست سیف فرغانی |
|
تو را که خانه به تاراج شد ز غارت عشق |
|
