| | | | | | |
|
دوش در مجلس ما بود ز روی دلبر |
|
طبقی پر ز گل و پسته و بادام و شکر |
|
|
ذکر آن پسته و بادام مکرر نکنم |
|
شکرش قوت روان بود و گلش حظ نظر |
|
|
عقل در سایهی حیرت شده زآن رو و دهان |
|
که ز خورشید فزون است وز ذره کمتر |
|
|
خط ریحانی بر چهرهی مشکین خالش |
|
همچو بر برگ سمن بود غبار عنبر |
|
|
وصف آن حسن درازست و من کوته بین |
|
به معانی نرسیدم ز تماشای صور |
|
|
پیش رخسار چو خورشید وی آن مرکز نور |
|
کمتر از نقطه بود دایرهی روی قمر |
|
|
هست آن میوهی دل نوبر بستان جمال |
|
وندرو جمع شده حسن گل و لطف زهر |
|
|
خوبی از صورت او بود چو پر از طاوس |
|
حسن از صورت او خوب چو طاوس از پر |
|
|
از پی حسن بهین همه اجزا شد روی |
|
وز پی روی رئیس همه اعضا شد سر |
|
|
هر دم از آتش حسرت لب عشاقش خشک |
|
دایم از آب لطافت گل رخسارش تر |
|
|
او توانگر به جمال است و شده خوار و عزیز |
|
ما بر او چو گدا او بر ما همچون زر |
|
|
اوست پیدا و سرافراز میان خوبان |
|
همچو در قلب سپهدار و علم در لشکر |
|
|
سر انصاف به زیر قدم او آورد |
|
سرو اگر داشت قد از قامت او بالاتر |
|
|
بر جگر تیغ زند غمزهی تیر اندازش |
|
دل چون آهنش از رحم ندارد جوهر |
|
|
سیف فرغانی دلبر به لطافت آب است |
|
نه چنان آب که از وی بتوان کرد گذر |
|