| | | | | | |
| |
مرا گر دولتی باشد که روزی با تو بنشینم |
|
ز لبهای تو می‌نوشم، ز رخسار تو گل چینم |
|
| |
شبی در خلوت وصلت چو بخت خود همی خفتم |
|
اگر اقبال بنهادی ز زانوی تو بالینم |
|
| |
مرا گر بی توام غم نیست از هجران و تنهایی |
|
به هر چیزی که روی آرم درو روی تو می‌بینم |
|
| |
اگر چون گل خس و خاری گزینی بر چو من یاری |
|
من آن بلبل نیم باری که گل را بر تو بگزینم |
|
| |
خراج جان و دل خواهی تو را زیبد که سلطانی |
|
زکات حسن اگر بدهی به من باری که مسکینم |
|
| |
جهانی شاد و غمگین‌اند از هرج و وصال تو |
|
به وصلم شادمان گردان که از هجر تو غمگینم |
|
| |
دلم ببرید چون فرهاد عمری کوه اندوهت |
|
مکن ای خسرو خوبان طمع در جان شیرینم |
|
| |
زکین و مهر دلداران، سخن رانند با یاران |
|
تو با من کین بی‌مهری و با تو مهر بی‌کینم |
|
| |
نظر کردم به تو خوبان بیفتادند از چشمم |
|
چو مه دیدم کجا ماند دگر پروای پروینم |
|
| |
مسلمان آن زمان گردد که گوید سیف فرغانی |
|
که من بی‌وصل تو بی‌جان و بی‌عشق تو بی‌دینم |
|
| |
چنان افتاده‌ی عشقت شدم جانا که چون سعدی |
|
«ز دستم بر نمی‌آید که یک دم بی تو بنشینم» |
|
