| | | | | | |
|
مرغ دلم صید کرد غمزهی چون تیر او |
|
لشکر خود عرض داد حسن جهان گیر او |
|
|
باز سپید است حسن، طعمهی او مرغ دل |
|
شیر سیاه است عشق، با همه نخجیر او |
|
|
عشق نماز دل است، مسجد او کوی دوست |
|
ترک دو عالم شناس اول تکبیر او |
|
|
هست وضوش آب چشم، روز جوانیش وقت |
|
فوت شود وصل دوست از تو به تاخیر او |
|
|
عشق چو صبح است دید روی چو خورشید دوست |
|
بر دل هر کس که تافت نور تباشیر او |
|
|
خمر الهی است عشق ساقی او دست فضل |
|
بی خبری از دو کون مبدا تاثیر او |
|
|
عشق چو آورد حکم از بر سلطان حسن |
|
در تو عملها کند حزن به تقریر او |
|
|
عشق جوان نورسید تا چو خرابات شد |
|
خانقه دل که بود عقل کهن پیر او |
|
|
مرغ دل عاشق است آن که چو قصدش کنی |
|
زخم خوری چون هدف از پر بی تیر او |
|
|
گر تو ندانی که چیست این همه نظم بدیع |
|
دوست به حسن آیتیست وین همه تفسیر او |
|
|
ورنه تو بیدار دل حال چو من خفته را |
|
خواب پریشان شمار وین همه تعبیر او |
|
|
زمزمهی شعر سیف نغمهی داودی است |
|
نفخهی صور دل است صوت مزامیر او |
|