| | | | | | |
|
من ز عشق تو رستم از غم خویش |
|
ور بمیرم گرفتهام کم خویش |
|
|
در درون خراب من بنگر |
|
لمن الملک بشنو از غم خویش |
|
|
زیر ابروت ماه رخسارت |
|
بدر دارد هلال در خم خویش |
|
|
کای تو در کار دیگران همه چشم |
|
نیک بنگر به کار درهم خویش |
|
|
بیمن ار زنده ای به جان و به طبع |
|
تا نمیری بدار ماتم خویش |
|
|
ور سلیمان دیو خود باشی |
|
ای تو سلطان ملک عالم خویش، |
|
|
همچو انگشت خود یدالله را |
|
یابی اندر میان خاتم خویش |
|
|
شمع ارواح مرده را چو مسیح |
|
زنده میکن چو آتش از دم خویش |
|
|
همت اندر طلب مقدم دار |
|
میرو اندر پی مقدم خویش |
|
|
هر دم اندر سفر همی کن شاد |
|
عالمی را به فر مقدم خویش |
|
|
گر دلی خسته یابی از غم عشق |
|
رو از آن خسته جوی مرهم خویش |
|
|
دوست را گرنهای تو نامحرم |
|
سر عشقش مگو به محرم خویش |
|
|
سیف فرغانی اندرین پرده |
|
هیچ ازین تیزتر مکن بم خویش |
|