| | | | | | |
|
چنان عشقش پریشان کرد ما را |
|
که دیگر جمع نتوان کرد ما را |
|
|
سپاه صبر ما بشکست چون او |
|
به غمزه تیر باران کرد ما را |
|
|
حدیث عاشقی با او بگفتیم |
|
بخندید او و گریان کرد ما را |
|
|
چو بر بط برکناری خفته بودیم |
|
بزد چنگی و نالان کرد ما را |
|
|
لب چون غنچه را بلبل نوا کرد |
|
چو گل بشکفت و خندان کرد ما را |
|
|
به شمشیری که از تن سر نبرد |
|
بکشت و زنده چون جان کرد ما را |
|
|
غمش چون قطب ساکن گشت در دل |
|
ولی چون چرخ گردان کرد ما را |
|
|
کنون انفاس ما آب حیات است |
|
که از غمهای خود نان کرد ما را |
|
|
بسان ذرهی بیتاب بودیم |
|
کنون خورشید تابان کرد ما را |
|
|
«مرا هرگز نبینی تا نمیری» |
|
بگفت و کار آسان کرد ما را |
|
|
چو بر درد فراقش صبر کردیم |
|
به وصل خویش درمان کرد ما را |
|
|
بسان سیف فرغانی بر این در |
|
گدا بودیم سلطان کرد ما را |
|
|
نسیم حضرت لطفش صباوار |
|
به یکدم چون گلستان کرد ما را |
|
|
چو نفس خویش را گردن شکستیم |
|
سر خود در گریبان کرد ما را |
|
|
کنون او ما و ما اوییم در عشق |
|
دگر زین بیش چتوان کرد ما را |
|