| | | | | | |
|
کیست درین دور پیر اهل معانی |
|
آن که به هم جمع کرد عشق و جوانی |
|
|
قربت معشوق از اهل عشق توان یافت |
|
راه بود بی شک از صور به معانی |
|
|
گر تو چو شاهان برین بساط نشینی |
|
نیست تو را خانه در حدود مکانی |
|
|
در نفسی هر چه آن تست ببازی |
|
در ندبی ملک هر دو کون نمانی |
|
|
نور امانت ز تو چنان بدرخشد |
|
کتش برق از خلال ابر دخانی |
|
|
خضر شوی در بقا و دانش و آنگاه |
|
آب در اجزای تو کند حیوانی |
|
|
علم تو آنجا رسد بدو که چو حلاج |
|
گویی انا الحق و نام خویش ندانی |
|
|
همچو عروسان به چشم سر تو پیدا |
|
رو بنمایند رازهای نهانی |
|
|
جسم تو ز آن سان سبک شود که تو گویی |
|
برد بدن از جوار روح گرانی |
|
|
فاتحهی این حدیث دارد یک رنگ |
|
ست جهت را بنور سبع مثانی |
|
|
هر که مرو را شناخت نیز نپرداخت |
|
از عمل جان به علمهای زبانی |
|
|
گر خورد آب حیوة زنده نگردد |
|
دل که ندارد بدو تعلق جانی |
|
|
من نرسیدم بدین مقام که گفتم |
|
گر برسی تو سلام من برسانی |
|