| | | | | | |
|
اگرچه خور به چرخ چارمین است |
|
شعاعش نور و تدبیر زمین است |
|
|
طبیعت های عنصر نزد خور نیست |
|
کواکب گرم و سرد و خشک و تر نیست |
|
|
عناصر جمله از وی گرم و سرد است |
|
سپید و سرخ و سبز و آل و زرد است |
|
|
بود حکمش روان چون شاه عادل |
|
که نه خارج توان گفتن نه داخل |
|
|
چو از تعدیل شد ارکان موافق |
|
ز حسنش نفس گویا گشت عاشق |
|
|
نکاح معنوی افتاد در دین |
|
جهان را نفس کلی داد کابین |
|
|
از ایشان می پدید آمد فصاحت |
|
علوم و نطق و اخلاق و صباحت |
|
|
ملاحت از جهان بیمثالی |
|
درآمد همچو رند لاابالی |
|
|
به شهرستان نیکویی علم زد |
|
همه ترتیب عالم را به هم زد |
|
|
گهی بر رخش حسن او شهسوار است |
|
گهی با نطق تیغ آبدار است |
|
|
چو در شخص است خوانندش ملاحت |
|
چو در لفظ است گویندش بلاغت |
|
|
ولی و شاه و درویش و توانگر |
|
همه در تحت حکم او مسخر |
|
|
درون حسن روی نیکوان چیست |
|
نه آن حسن است تنها گویی آن چیست |
|
|
جز از حق مینیاید دلربایی |
|
که شرکت نیست کس را در خدایی |
|
|
کجا شهوت دل مردم رباید |
|
که حق گه گه ز باطل مینماید |
|
|
مثر حق شناس اندر همه جای |
|
ز حد خویشتن بیرون منه پای |
|
|
حق اندر کسوت حق بین و حق دان |
|
حق اندر باطل آمد کار شیطان |
|