| | | | | | |
|
تو از عالم همین لفظی شنیدی |
|
بیا برگو که از عالم چه دیدی |
|
|
چه دانستی ز صورت یا ز معنی |
|
چه باشد آخرت چون است دنیی |
|
|
بگو سیمرغ و کوه قاف چبود |
|
بهشت و دوزخ و اعراف چبود |
|
|
کدام است آن جهان کان نیست پیدا |
|
که یک روزش بود یک سال اینجا |
|
|
همین عالم نبود آخر که دیدی |
|
نه «ما لا تبصرون» آخر شنیدی |
|
|
بیا بنما که جابلقا کدام است |
|
جهان شهر جابلسا کدام است |
|
|
مشارق با مغارب را بیندیش |
|
چو این عالم ندارد از یکی بیش |
|
|
بیان «مثلهن» از ابن عباس |
|
شنو پس خویشتن را نیک بشناس |
|
|
تو در خوابی و این دیدن خیال است |
|
هر آنچه دیدهای از وی مثال است |
|
|
به صبح حشر چون گردی تو بیدار |
|
بدانی کین همه وهم است و پندار |
|
|
چو برخیزد خیال چشم احول |
|
زمین و آسمان گردد مبدل |
|
|
چو خورشید نهان بنمایدت چهر |
|
نماند نور ناهید و مه و مهر |
|
|
فتد یک تاب از او بر سنگ خاره |
|
شود چون پشم رنگین پاره پاره |
|
|
بکن اکنون که کردن میتوانی |
|
چون نتوانی چه سود آن را که دانی |
|
|
چه میگویم حدیث عالم دل |
|
تو را ای سرنشیب پای در گل |
|
|
جهان آن تو و تو مانده عاجز |
|
ز تو محرومتر کس دیده هرگز |
|
|
چو محبوسان به یک منزل نشسته |
|
به دست عجز پای خویش بسته |
|
|
نشستی چون زنان در کوی ادبار |
|
نمیداری ز جهل خویشتن عار |
|
|
دلیران جهان آغشته در خون |
|
تو سرپوشیده ننهی پای بیرون |
|
|
چه کردی فهم از دین العجایز |
|
که بر خود جهل میداری تو جایز |
|
|
زنان چون ناقصات عقل و دینند |
|
چرا مردان ره ایشان گزینند |
|
|
اگر مردی برون آی و سفر کن |
|
هر آنچ آید به پیشت زان گذر کن |
|
|
میاسا روز و شب اندر مراحل |
|
مشو موقوف همراه و رواحل |
|
|
خلیل آسا برو حق را طلب کن |
|
شبی را روز و روزی را به شب کن |
|
|
ستاره با مه و خورشید اکبر |
|
بود حس و خیال و عقل انور |
|
|
بگردان زین همه ای راهرو روی |
|
همیشه «لا احب الافلین» گوی |
|
|
و یا چون موسی عمران در این راه |
|
برو تا بشنوی «انی انا الله» |
|
|
تو را تا کوه هستی پیش باقی است |
|
صدای لفظ «ارنی» «لن ترانی» است |
|
|
حقیقت کهربا ذات تو کاه است |
|
اگر کوه تویی نبود چه راه است |
|
|
تجلی گر رسد بر کوه هستی |
|
شود چون خاک ره هستی ز پستی |
|
|
گدایی گردد از یک جذبه شاهی |
|
به یک لحظه دهد کوهی به کاهی |
|
|
برو اندر پی خواجه به اسری |
|
تماشا کن همه آیات کبری |
|
|
برون آی از سرای «ام هانی» |
|
بگو مطلق حدیث «من رآنی» |
|
|
گذاری کن ز کاف و نون کونین |
|
نشین بر قاف قرب «قاب قوسین» |
|
|
دهد حق مر تو را هرچ آن بخواهی |
|
نمایندت همه اشیا کماهی |
|