| | | | | | |
|
مشو محبوس ارکان و طبایع |
|
برون آی و نظر کن در صنایع |
|
|
تفکر کن تو در خلق سماوات |
|
که تا ممدوح حق گردی در آیات |
|
|
ببین یک ره که تا خود عرش اعظم |
|
چگونه شد محیط هر دو عالم |
|
|
چرا کردند نامش عرش رحمان |
|
چه نسبت دارد او با قلب انسان |
|
|
چرا در جنبشند این هر دو مادام |
|
که یک لحظه نمیگیرند آرام |
|
|
مگر دل مرکز عرش بسیط است |
|
که آن چون نقطه وین دور محیط است |
|
|
برآید در شبانروزی کم و بیش |
|
سراپای تو عرش ای مرد درویش |
|
|
از او در جنبش اجسام مدور |
|
چرا گشتند یک ره نیک بنگر |
|
|
ز مشرق تا به مغربهمچو دولاب |
|
همی گردند دائم بیخور و خواب |
|
|
به هر روز و شبی این چرخ اعظم |
|
کند دور تمامی گرد عالم |
|
|
وز او افلاک دیگر هم بدین سان |
|
به چرخ اندر همی باشند گردان |
|
|
ولی برعکس دور چرخ اطلس |
|
همیگردند این هشت مقوس |
|
|
معدل کرسی ذات البروج است |
|
که آن را نه تفاوت نه فروج است |
|
|
حمل با ثور و با جوزا و خرچنگ |
|
بر او بر همچو شیر و خوشه آونگ |
|
|
دگر میزان عقرب پس کمان است |
|
ز جدی و دلو و حوت آنجا نشان است |
|
|
ثوابت یک هزار و بیست و چارند |
|
که بر کرسی مقام خویش دارند |
|
|
به هفتم چرخ کیوان پاسبان است |
|
ششم برجیس را جا و مکان است |
|
|
بود پنجم فلک مریخ را جای |
|
به چارم آفتاب عالم آرای |
|
|
سیم زهره دوم جای عطارد |
|
قمر بر چرخ دنیا گشت وارد |
|
|
زحل را جدی و دلو و مشتری باز |
|
به قوس و حوت کرد انجام و آغاز |
|
|
حمل با عقرب آمد جای بهرام |
|
اسد خورشید را شد جای آرام |
|
|
چو زهره ثور و میزان ساخت گوشه |
|
عطارد رفت در جوزا و خوشه |
|
|
قمر خرچنگ را همجنس خود دید |
|
ذنب چون راس شد یک عقده بگزید |
|
|
قمر را بیست و هشت آمد منازل |
|
شود با آفتاب آنگه مقابل |
|
|
پس از وی همچو عرجون قدیم است |
|
ز تقدیر عزیزی کو علیم است |
|
|
اگر در فکر گردی مرد کامل |
|
هر آیینه که گویی نیست باطل |
|
|
کلام حق همی ناطق بدین است |
|
که باطل دیدن از ضعف یقین است |
|
|
وجود پشه دارد حکمت ای خام |
|
نباشد در وجود تیر و بهرام |
|
|
ولی چون بنگری در اصل این کار |
|
فلک را بینی اندر حکم جبار |
|
|
منجم چون ز ایمان بینصیب است |
|
اثر گوید که از شکل غریب است |
|
|
نمیبیند مگر کین چرخ اخضر |
|
به حکم و امر حق گشته مسخر |
|