| | | | | | |
|
دست او، طوق گردن جانت |
|
سر برآورده از گریبانت |
|
|
به تونزدیکتر ز حبل ورید |
|
تو در افتاده در ضلال بعید |
|
|
چند گردی به گرد هر سر کوی |
|
درد خود را دوا، هم از او جوی |
|
|
«لا» نهنگی است، کاینات آشام |
|
عرش تا فرش در کشیده به کام |
|
|
هر کجا کرده آن نهنگ آهنگ |
|
از من و ما نه بوی ماند و نه رنگ |
|
|
نقطهای زین دوایر پرگار |
|
نیست بیرون ز دور این پرگار |
|
|
چه مرکب در این فضا، چه بسیط |
|
هست حکم فنا، به جمله محیط |
|
|
بلکه مقراض قهرمان حق است |
|
قاطع وصل کلمان حق است |
|
|
هندوی نفس راست غل دو شاخ |
|
تنگ کرده برو جهان فراخ |
|
|
دارد از «لا» فروغ، نور قدم |
|
گرچه «لا» داشت، تیرگی عدم |
|
|
چون کند «لا» بساط کثرت طی |
|
دهد «الا» ز جام وحدت، می |
|