| | | | | | |
|
عقلها را داده ایزد اعتداد |
|
مختلف اقدار بر حسب مواد |
|
|
شعلهها هریک به حدی منتهی است |
|
مشعلی از شمع جستن، ابلهی است |
|
|
پس ز هر نفسی، فروغی ممکن است |
|
چون به فعل آید، توانی گفت هست |
|
|
سعی میکن تا به فعل آید تمام |
|
ورنه خواهی بود ناقص، والسلام |
|
|
سعی و تحصیل است و فکر اعتبار |
|
ترک شغلی کان تو را نبود به کار |
|
|
برحذر بودن ز طغیان هوا |
|
زانکه افتد عقل از آن در صعبها |
|
|
عبرتی گیر از چراغی، ای غنی |
|
در غبار ابر، در کم روغنی |
|
|
هان، تو بگشا چشم عبرت گیر خود |
|
ساز عبرت رهنمای سیر خود |
|
|
امتیاز آدمی از گاو و خر |
|
هم به فکر و عبرت آمد، ای پسر! |
|
|
چون شدی بیبهره از فکر ای دغل |
|
دان که «کا لانعام» باشی، بل أضل |
|
|
فکر یک ساعت تو را در امر دین |
|
افضل آمد از عبادات سنین |
|
|
ای خوشا نفسی که عبرت گیر شد |
|
در علاج نفس، با تدبیر شد |
|
|
تقوی قلب و صلاح واقعی |
|
هم به فکر و عبرت است، ای المعی |
|
|
ای رمیده طبع تو از ذی صلاح |
|
کردهای خود غیبت نیکان مباح |
|
|
عالمی، گر پیرو سنت شود |
|
مقصدش زان پیروی، غربت شود |
|
|
چون رسد وقت نماز، از جا جهد |
|
ترک صحبت داده، شغل از کف نهد |
|
|
گوئیش: مرد ریاکاری بود |
|
اهل مشرب را به دل باری بود |
|
|
ور ز قید شرع بینی وا شده |
|
لاابالی گشته، بیپروا شده |
|
|
در عبادت کرده عادت، چون صبی |
|
آخر وقت و اقل واجبی |
|
|
صحبت هر صنف کافتد اتفاق |
|
باشد اندر وسعت خلقش وفاق |
|
|
نامیش با مشرب و بیساخته |
|
گوئیش: اصلا ریا نشناخته |
|
|
بس سبکروح و لطیف و بامزه است |
|
گوئیا، نان و پنیر و خربزه است |
|