| | | | | | |
| |
سر و جان خود به رهت اگر فدا نکنم چه کنم هلا |
|
که ز ابتدا شده مرتهن به ره فنا سر و جان ما |
|
| |
به فدای خاک رهت شوم به نثار مقدم تو سرم |
|
چه بیاورم که سزا بود که کنم به مقدم تو فدا |
|
| |
کِشدم به خود چو ولای تو کُشدم اگر که جفای تو |
|
به وفای تو به صفای تو به رضای تو شده‌ام رضا |
|
| |
نکنم فغان ز جفای تو نشوم خمش به وفای تو |
|
ز ازل به حب و ولای تو شده خلقت دل مبتلا |
|
| |
چه بخوانمت چه بدانمت که ندانمت چه بدانمت |
|
چه بیرزدت که سرایمت چه بگویمت که بود سزا |
|
| |
نه منم که در همه من تویی تو چو جانی و همه تن تویی |
|
چه کنم همه من تویی به تو آورم همه التجا |
|
| |
تو قیام من تو قعود من تو رکوع من تو سجود من |
|
چه به بود من چه نبود من تو وجود من همه بود من ز تو پرنوا |
|
| |
از خُم تو داده غمت می‌ام همه تن سرشته از آن می‌ام |
|
تو چو نایی و منت نی‌ام که کنم چنین ز غمت نوا |
|
| |
همه جان و جسم و تنم تویی همه هر چه‌ام نه منم تویی |
|
نه منم که هر چه منم تویی چو به عشق تو شده‌ام فنا |
|
| |
قسمی به جاه و جلال تو به جلال تو به جمال تو |
|
که مرا به حد کمال تو نبود زبان ز چون و چرا |
|
| |
مگرم که پیر طریق حق کندم اشاره به راه حق |
|
که به پای خود نتوانمی قدمی برون نهم از سرا |
|
| |
شده نای من به نوا بلند نظری به حال دل نژند |
|
شده جان و دل به تو مستمند ز تو درد خود طلبم دوا |
|
| |
دل من ز غم شده پر شرر ز چه غم کنم ز تو مستتر |
|
دلم از خودی شده بی‌خبر شده مقترن به غم و بکا |
|
| |
چو که سیصد آمد و پنج و ده لقبم به عشق تو مشتهر |
|
به مقام قرب و جلال تو نکنم به غیر تو اقتدا |
|
