| | | | | | |
|
بهار گشت، ز خود عارفانه بیرون آی |
|
اگر ز خود نتوانی، ز خانه بیرون آی |
|
|
بود رفیق سبکروح تازیانهی شوق |
|
نگشته است صبا تا روانه بیرون آی |
|
|
اگر به کاهلی طبع برنمیآیی |
|
ز خود به زور شراب شبانه بیرون آی |
|
|
براق جاذبهی نوبهار آماده است |
|
همین تو سعی کن از آستانه بیرون آی |
|
|
ز سنگ لاله برآمد، ز خاک سبزه دمید |
|
چه میشود، تو هم از کنج خانه بیرون آی |
|
|
کنون که کشتی می راست بادبان از ابر |
|
سبک ز بحر غم بیکرانه بیرون آی |
|
|
درید غنچهی مستور پیرهن تا ناف |
|
تو هم ز خرقهی خود صوفیانه بیرون آی |
|
|
ازین قلمرو کثرت، که خاک بر سر آن! |
|
به ذوق صحبت یار یگانه بیرون آی |
|
|
ترا میان طلبی از کنار دارد دور |
|
کنار اگر طلبی، از میانه بیرون آی |
|
|
حجاب چهرهی جان است زلف طول امل |
|
ازین قلمرو ظلمت چو شانه بیرون آی |
|
|
ز خاک، یک سرو گردن، به ذوق تیر قضا |
|
اگر ز اهل دلی، چون نشانه بیرون آی |
|
|
کمند عالم بالاست مصرع صائب |
|
به این کمند ز قید زمانه بیرون آی |
|