صائب تبریزی (غزلیات)/حضور دل نبود با عبادتی که مراست

by صائب تبریزی

	حضور دل نبود با عبادتی که مراست			تمام سجده‌ی سهوست طاعتی که مراست
	نفس چگونه برآید ز سینه‌ام بی آه؟			ز عمر رفته به غفلت ندامتی که مراست
	ز داغ گمشده فرزند جانگدازترست			ز فوت وقت به دل داغ حسرتی که مراست
	اگر به قدر سفر فکر توشه باید کرد			نفس چگونه کند راست، فرصتی که مراست؟
	ز گرد لشکر بیگانه مملکت را نیست			ز آشنایی مردم کدورتی که مراست
	چو کوتهی نبود در رسایی قسمت			چرا دراز شود دست حاجتی که مراست؟
	سراب را ز جگر تشنگان بادیه نیست			ز میزبانی مردم خجالتی که مراست
	به هم، چو شیر و شکر، سنگ و شیشه می‌جوشد			اگر برون دهم از دل محبتی که مراست
	چو غنچه سر به گریبان کشیده‌ام صائب			نسیم راه نیابد به خلوتی که مراست