| | | | | | |
|
صد گل به باد رفت و گلابی ندید کس |
|
صد تاک خشک گشت و شرابی ندید کس |
|
|
با تشنگی بساز که در ساغر سپهر |
|
غیر از دل گداخته، آبی ندید کس |
|
|
طی شد جهان و اهل دلی از جهان نخاست |
|
دریا به ته رسید و سحابی ندید کس |
|
|
این ماتم دگر، که درین دشت آتشین |
|
دل آب گشت و چشم پر آبی ندید کس |
|
|
حرفی است این که خضر به آب بقا رسید |
|
زین چرخ دل سیه دم آبی ندید کس |
|
|
از گردش فلک، شب کوتاه زندگی |
|
زان سان بسر رسید که خوابی ندید کس |
|
|
از دانش آنچه داد، کم رزق مینهد |
|
چون آسمان، درست حسابی ندید کس |
|
|
صائب به هر که مینگرم مست و بیخودست |
|
هر چند ساقیی و شرابی ندید کس |
|