| | | | | | |
|
فلک به آبلهی خار دیده میماند |
|
زمین به دامن در خون کشیده میماند |
|
|
طراوت از ثمر آسمانیان رفته است |
|
ترنج ماه به نار کفیده میماند |
|
|
شکفته چون شوم از بوستان، که لاله و گل |
|
به سینههای جراحت رسیده میماند |
|
|
زمین ساکن و خورشید آتشین جولان |
|
به دست و زانوی ماتمرسیده میماند |
|
|
کمند حادثه را چین نارسایی نیست |
|
رمیدنی به غزال رمیده میماند |
|
|
ز روی لاله ازان چشم برنمیدارم |
|
که اندکی به دل داغدیده میماند |
|
|
چو تیر، راست روان بر زمین نمیمانند |
|
عداوتی به سپهر خمیده میماند |
|
|
تمتع از رخ گل میبرند دیدهوران |
|
به عندلیب گلوی دریده میماند |
|