صائب تبریزی (غزلیات)/ما در شکست گوهر یکدانهی خودیم
ما در شکست گوهر یکدانهی خودیم | سنگ ملامت دل دیوانهی خودیم | |||||
چون بلبل از ترانهی خود مست میشویم | ما غافلان به خواب ز افسانهی خودیم | |||||
در خون نشستهایم ز رنگینی خیال | چون لاله دلسیاه ز پیمانهی خودیم | |||||
گیریم گل در آب به تعمیر دیگران | هر چند سیل گوشهی ویرانهی خودیم | |||||
دست فلک کبود شد از گوشمال و ما | مشغول خاکبازی طفلانهی خودیم | |||||
ما چون کمان ز گوشه نشینی درین بساط | هر جا رویم معتکف خانهی خودیم | |||||
صائب، شده است برق حوادث چراغ ما | تا خوشه چین خرمن بیدانهی خودیم |