| | | | | | |
|
ما کنج دل به روضهی رضوان نمیدهیم |
|
این گوشه را به ملک سلیمان نمیدهیم |
|
|
خاک مراد ماست دل خاکسار ما |
|
تصدیع آستان بزرگان نمیدهیم |
|
|
بیآبرو، حیات ابد زهر قاتل است |
|
ما آبرو به چشمهی حیوان نمیدهیم |
|
|
از مفسلی، کفایت ما چون ده خراب |
|
این بس، که باج و خرج به سلطان نمیدهیم |
|
|
یوسف به سیم قلب فروشی نه کار ماست |
|
از دست، نقد وقت خود آسان نمیدهیم |
|
|
بیپرده عیبهای خود اظهار میکنیم |
|
فرصت به عیبجویی یاران نمیدهیم |
|
|
باشد سبکتر از همه ایام، درد ما |
|
روزی که درد سر به طبیبان نمیدهیم |
|
|
در کاروان ما جرس قال و قیل نیست |
|
راه سخن به هرزه درایان نمیدهیم |
|
|
در بزم اهل حال، لب از حرف بستهایم |
|
جام تهی به بادهپرستان نمیدهیم |
|
|
صائب گهر به سنگ زدن بیبصیرتی است |
|
عرض سخن به مردم نادان نمیدهیم |
|