| | | | | | |
|
ما گرانی از دل صحرای امکان میبریم |
|
یوسف بیقیمت خود را ز کنعان میبریم |
|
|
همچو گل یک چند خندیدیم در گلشن، بس است |
|
مدتی هم غنچه سان سر در گریبان میبریم |
|
|
ریشهی ما نیست در مغز زمین چون گردباد |
|
رخت هستی از بساط خاک آسان میبریم |
|
|
گر چه چندین خرمن گل را به یکدیگر زدیم |
|
دامن و دست تهی زین باغ و بستان میبریم |
|
|
نیست برق خرمن گل، پنجهی گستاخ ما |
|
ما به جای گل ز گلشن چشم حیران میبریم |
|
|
میکند منزل تلافی راه ناهموار را |
|
ما به امید فنا از زندگی جان میبریم |
|
|
نیست صائب بیغمی از وصل گل آیین ما |
|
ما ز قرب گل چو شبنم چشم گریان میبریم |
|