صائب تبریزی (غزلیات)/من نمی‌آیم به هوش از پند، بیهوشم گذار
| من نمی‌آیم به هوش از پند، بیهوشم گذار | بحر من ساحل نخواهد گشت، در جوشم گذار | |||||
| گفتگوی توبه می‌ریزد نمک در ساغرم | پنبه بردار از سر مینا و در گوشم گذار | |||||
| از خمار می گرانی می‌کند سر بر تنم | تا سبک گردم، سبوی باده بر دوشم گذار | |||||
| کرده‌ام قالب تهی از اشتیاقت، عمرهاست | قامت چون شمع در محراب آغوشم گذار | |||||
| گر به هشیاری حجاب حسن مانع می‌شود | در سر مستی سری یک بار بر دوشم گذار | |||||
| شرح شبهای دراز هجر از زلف است بیش | پنبه‌ای بر لب ازان صبح بناگوشم گذار | |||||
| می‌چکد چون شمع صائب آتش از گفتار من | صرفه در گویایی من نیست، خاموشم گذار | |||||