| | | | | | |
| |
در این اندیشه شب را روز کردم |
|
فراوان ناله‌ی دلسوز کردم |
|
| |
چو از حد افق هنگام شبگیر |
|
علم بفراشت خورشید جهانگیر |
|
| |
ز مشرق بر شفق زر می‌فشاندند |
|
به صنعت لعل در زر می‌نشاندند |
|
| |
چراغ طالع شب تیره می‌شد |
|
سپاه روز بر شب چیره می‌شد |
|
| |
در آن ساعت سخن نوعی دگر شد |
|
دعای صبحگاهم کارگر شد |
|
| |
ز ناگه پیک دولت می‌دوانید |
|
به من پیغام دلبر می‌رسانید |
|
| |
که دل خوش دار اینک یارت آمد |
|
دگر آبی بروی کارت آمد |
|
| |
اگر چه مدتی رنجی کشیدی |
|
برآخر دست در گنجی کشیدی |
|
| |
غمی خوردی و غمخواری گرفتی |
|
دلی دادی و دلداری گرفتی |
|
| |
ز همت دانه‌ای در دام کردی |
|
بدین افسون پری را رام کردی |
|
| |
نشست آن مشفق دیرینه پیشم |
|
دوای درد و مرهم ساز ریشم |
|
| |
بمن پیغام دلبر باز میگفت |
|
حکایت های غم پرداز میگفت |
|
| |
زبان چون در پیام یار بگشود |
|
دلم خرم شد و جانم بیاسود |
|
| |
قدح از دست در بستان فکندم |
|
کلاه از عیش بر ایوان فکندم |
|
| |
رمیده بخت من سامان پذیرفت |
|
کهن بیماریم درمان پذیرفت |
|
| |
گل عیشم به باغ عمر بشکفت |
|
نگارم میرسید و بخت میگفت: |
|
