| | | | | | |
| |
شبی شوقم شبیخون بر سر آورد |
|
ز غم در پای دل جوشی برآورد |
|
| |
تنم زنار گبران در میان بست |
|
دل شوریده شوری در جهان بست |
|
| |
بکلی از خرد بیگانه گشتم |
|
چو افیون خوردگان دیوانه گشتم |
|
| |
چو زلفش بیقراری پیشه کردم |
|
فغان و آه و زاری پیشه کردم |
|
| |
ز مژگان اشگ خونین میفشاندم |
|
به آبی آتش دل می‌نشاندم |
|
| |
نمی‌آسودم از فریاد و زاری |
|
نمی‌ترسیدم از دشنام و خواری |
|
| |
خروشم گوش گردون خیره میکرد |
|
هوا را دود آهم تیره میکرد |
|
| |
پیاپی زهر هجران می‌چشیدم |
|
قلم بر هستی خود میکشیدم |
|
| |
همه شب گرد منزلگاه یارم |
|
طواف کعبه‌ی جان بود کارم |
|
| |
ضمیرم با خیالش راز میخواند |
|
بسوز این بیتها را باز میخواند |
|
