| | | | | | |
|
نخستین روز کاین چشم بلاکش |
|
مرا از عشق او در جان زد آتش |
|
|
دل از جان و جوانی بر گرفتم |
|
امید از زندگانی بر گرفتم |
|
|
چنان در عشق او دیوانه گشتم |
|
که در دیوانگی افسانه گشتم |
|
|
خرد میگفت کی مدهوش بیمار |
|
غمش را در میان جان نگه دار |
|
|
اگر دل میدهی باری بدو ده |
|
به هر خواری که آید دل فرو ده |
|
|
گهی چون شمع میافروز از عشق |
|
چو پروانه گهی میسوز از عشق |
|
|
میندیش ار جگر خوناب گیرد |
|
که چشم از آتش دل آب گیرد |
|
|
خراب عشق شو کاباد گشتی |
|
غلام عشق شو کازاد گشتی |
|
|
حدیث عشق انجامی ندارد |
|
خرد جز عاشقی کامی ندارد |
|
|
منوش از دهر جز پیمانهی عشق |
|
میاور یاد جز افسانهی عشق |
|
|
دلی کو با بتی عشقی نورزد |
|
مخوانش دل که او چیزی نیرزد |
|
|
نداند هرکه او شوقی ندارد |
|
که دل بی عاشقی کامی ندارد |
|
|
چرا جز عشق چیزی پرورد دل |
|
اگر سوزی نباشد بفسرد دل |
|
|
مباد آندل که او سوزی ندارد |
|
هوای مجلس افروزی ندارد |
|
|
برو در عشقبازی سر برافراز |
|
به کوی عشق نام و ننگ در باز |
|
|
کزین بهتر خرد را پیشهای نیست |
|
وزین به در جهان اندیشهای نیست |
|
|
شنیدم پند و دل در عشق بستم |
|
چو مدهوشان ز جام عشق مستم |
|
|
به دست عشق دادم ملک جانرا |
|
صلای عشق در دادم جهان را |
|
|
وگر در دام عشق انداختم دل |
|
شدم آماج محنت باختم دل |
|
|
از این پس کعبهی من کوی او بس |
|
مرا محراب جان ابروی او بس |
|