| | | | | | |
| |
چو بشنید این سخن را سرو آزاد |
|
جوابش داد کای فرزانه استاد |
|
| |
من آن شمعم که صد پروانه دارم |
|
کجا پروای این دیوانه دارم |
|
| |
ندارد سودی این افسانه گفتن |
|
حدیث آنچنان دیوانه گفتن |
|
| |
به دست خود کسی چون مار گیرد ؟ |
|
غریبی را کسی چون یار گیرد ؟ |
|
| |
چنان شوریده‌ای با کس نسازد |
|
بود چون او که با وی عشق بازد |
|
| |
من ار با او بیاری سر در آرم |
|
دگر پیش کسان چون سر بر آرم |
|
| |
چو نادان و خیال اندیش مردیست |
|
مرا خواهد محال اندیش مردیست |
|
| |
کسی کو با چنان آشفته رایی |
|
نشیند یک زمان روزی به جایی |
|
| |
همانا زود دشمن کام گردد |
|
میان مردمان بدنام گردد |
|
| |
بگو لطفی یکی زین کوی برگرد |
|
چنین تا چند کوبی آهن سرد |
|
| |
دلت در عشقبازی ناتمام است |
|
بهل تا میزند جوشی که خام است |
|
| |
ز دلداری که باشد دلپذیرت |
|
اگر البته باشد ناگزیرت |
|
| |
طلب کن همچو خود بی‌آب و رنگی |
|
از این دیوانه‌ای بی‌نام و ننگی |
|
| |
کزین در برنیاید هیچ کامت |
|
بسوزد جان در این سودای خامت |
|
