عبید زاکانی (عشاقنامه)/چو زلف خویشتن ناگه برآشفت
| چو زلف خویشتن ناگه برآشفت | بتندید و در آن آشفتگی گفت | |||||
| بدان رنجور بی درمان بگوئید | بدان مجنون بی‌سامان بگوئید | |||||
| چو سودا داری ای دیوانه در سر | ز سر سودای ما بگذار و بگذر | |||||
| نه کار تست این نیرنگ سازی | سر خود گیر تا سر در نبازی | |||||
| کجا یابی ز وصلم روشنایی | پری با دیو کی کرد آشنایی | |||||
| گدایی با شهی همدوش کی شد | گیا با سرو هم آغوش کی شد | |||||
| توئی پروانه من شمع دل افروز | کجا بر شمع شد پروانه دلسوز | |||||
| دلت گر ماجرای عشق ورزد | درونت گر هوای عشق ورزد | |||||