عبید زاکانی (غزلیات)/ز سنبلی که عذارت بر ارغوان انداخت

by عبید زاکانی

	ز سنبلی که عذارت بر ارغوان انداخت			مرا به بیخودی آوازه در جهان انداخت
	ز شرح زلف تو موئی هنوز نا گفته			دلم هزار گره در سر زبان انداخت
	دهان تو صفتی از ضعیفیم میگفت			مرا ز هستی خود نیک در گمان انداخت
	کمان ابروی پیوسته میکشی تا گوش			بدان امید که صیدی کجا توان انداخت
	ز دلفریبی مویت سخن دراز کشید			لب تو نکته‌ی باریک در میان انداخت
	عجب مدار که در دور روی و ابرویت			سپر فکند مه از عجز تا کمان انداخت
	ز سر عشق هر آنچ از عبید پنهان بود			سرشگ جمله در افواه مردمان انداخت