| | | | | | |
| |
آفتاب رخ آشکاره کند |
|
جگرم ز اشتیاق پاره کند |
|
| |
از پس پرده روی بنماید |
|
مهر و مه را دو پیشکاره کند |
|
| |
شوق رویش چو روی پر از اشک |
|
روی خورشید پر ستاره کند |
|
| |
لعل دانی که چیست رخش لبش |
|
خون خارا ز سنگ خاره کند |
|
| |
هر که او روی چو گلش خواهد |
|
مدتی خار پشتواره کند |
|
| |
در میان با کسی همی آید |
|
کان کس اول ز جان کناره کند |
|
| |
عاشقانی که وصل او طلبند |
|
همه را دوع در کواره کند |
|
| |
بالغان در رهش چو طفل رهند |
|
جمله را گور گاهواره کند |
|
| |
تا کسی روی او نداند باز |
|
چهره‌ی مردم آشکاره کند |
|
| |
نور رویش ز هر دریچه‌ی چشم |
|
چون سیه پوش شد نظاره کند |
|
| |
عشق او در غلط بسی فکند |
|
چون نداند کسی چه چاره کند |
|
| |
نتوانیم توبه کرد ز عشق |
|
توبه را صد هزار باره کند |
|
| |
شیر عشقش چو پنجه بگشاید |
|
عقل را طفل شیرخواره کند |
|
| |
زور یک ذره عشق چندان است |
|
که ز هر سو جهان گذاره کند |
|
| |
ضربت عشق با فرید آن کرد |
|
که ندانم که صد کتاره کند |
|
