| | | | | | |
|
آههای آتشینم پردههای شب بسوخت |
|
بر دل آمد وز تف دل هم زبان هم لب بسوخت |
|
|
دوش در وقت سحر آهی برآوردم ز دل |
|
در زمین آتش فتاد و بر فلک کوکب بسوخت |
|
|
جان پر خونم که مشتی خاک دامن گیر اوست |
|
گاه اندر تاب ماند و گاه اندر تب بسوخت |
|
|
پردهی پندار کان چون سد اسکندر قوی است |
|
آه خون آلود من هر شب به یک یارب بسوخت |
|
|
روز دیگر پردهی دیگر برون آمد ز غیب |
|
پردهی دیگر به یاربهای دیگرشب بسوخت |
|
|
هر که او خام است گو در مذهب ما نه قدم |
|
زانکه دعوی خام شد هر کو درین مذهب بسوخت |
|
|
باز عشقش چون دل عطار در مخلب گرفت |
|
از دل گرمش عجب نبود اگر مخلب بسوخت |
|