| | | | | | |
|
ازین کاری که من دارم نه جان دارم نه تن دارم |
|
چون من من نیستم، آخر چرا گویم که من دارم |
|
|
تن و جان محو شد از من، ز بهر آنکه تا هستم |
|
حقیقت بهر دل دارم شریعت بهر تن دارم |
|
|
همه عالم پر است از من ولی من در میان پنهان |
|
مگر گنج همه عالم نهان با خویشتن دارم |
|
|
اگر خواهی که این گنجت شود معلوم دم درکش |
|
که سر این چنین گنجی نه بهر انجمن دارم |
|
|
اگر ذرات این عالم زبان من شود دایم |
|
نیارم گفت ازو یک حرف و چندانی سخن دارم |
|
|
مرا گویی که حرفی گوی از اسرار گنج جان |
|
چه گویم چون درین معرض نه نطق و نه دهن دارم |
|
|
میان خیل نا اهلان سخن چون با میان آرم |
|
که من اینجا به یک یک گام صد صد راهزن دارم |
|
|
چو از کونین آزادم، نگویم سر خود با کس |
|
مرا این بس که من در سینه سر سرفکن دارم |
|
|
اگر از سر این گنجت خبر باید به خاکم رو |
|
بپرس از من در آن ساعت که سر زیر کفن دارم |
|
|
از آن سلطان کونینم که دارالملک وحدت را |
|
درون گلخنی مانده نه خرقه نی وطن دارم |
|
|
چو زلفش را دو صد گونه شکن دیدم ز پیش و پس |
|
میان بسته به زناری سر یک یک شکن دارم |
|
|
نسیمی گر نمییابم ز زلف یوسف قدسم |
|
ندارم هیچ نومیدی که بوی پیرهن دارم |
|
|
چه میگویم که زلف او مرا برهاند از چنبر |
|
به گرد جملهی عالم در آورده رسن دارم |
|
|
فرید از یک شکن زنار اگر بربست من با او |
|
به سوی صد شکن دیگر ز صد سو تاختن دارم |
|