| | | | | | |
| |
اگر دلم ببرد یار دلبری رسدش |
|
وگر بپروردم بنده‌پروری رسدش |
|
| |
ز بس که من سر او دارم از قدم تا فرق |
|
گرم چو شمع بسوزد به سرسری رسدش |
|
| |
سفید کاری صبح رخش جهان بگرفت |
|
چو شب به طره طلسم سیه‌گری رسدش |
|
| |
چو آفتاب رخش نور بخش اسلام است |
|
اگر ز زلف نهد رسم کافری رسدش |
|
| |
چو پشت لشکر حسن است روی صف شکنش |
|
اگر به عمد کند قصد لشکری رسدش |
|
| |
بدید بیخبری روی او و گفت امروز |
|
به حکم با مه گردون برابری رسدش |
|
| |
صد آفتاب مرا روشن است کین ساعت |
|
نطاق بسته چو جوزا به چاکری رسدش |
|
| |
چو هست چشمه‌ی حیوان زکات‌خواه لبش |
|
اگر قیام کند در سکندری رسدش |
|
| |
سکندری چه بود با لب چو آب حیات |
|
که گر چو خضر رود در پیمبری رسدش |
|
| |
فرید چون ز لب لعل او سخن گوید |
|
نثار در و گهر در سخن‌وری رسدش |
|
