| | | | | | |
| |
ای آفتاب طفلی در سایه‌ی جمالت |
|
شیر و شکر مزیده از چشمه‌ی زلالت |
|
| |
هم هر دو کون برقی از آفتاب رویت |
|
هم نه سپهر مرغی در دام زلف و خالت |
|
| |
بر باد داده دل را آوازه‌ی فراقت |
|
در خواب کرده جان را افسانه‌ی وصالت |
|
| |
عقلی که در حقیقت بیدار مطلق آمد |
|
تا حشر مست خفته در خلوت خیالت |
|
| |
خورشید کاسمان را سر رزمه‌ی می‌گشاید |
|
یک تار می‌نسنجد در رزمه جمالت |
|
| |
ترک فلک که هست او در هندوی تو دایم |
|
سر پا برهنه گردان در وادی کمالت |
|
| |
سیمرغ مطلقی تو بر کوه قاف قربت |
|
پرورده هر دو گیتی در زیر پر و بالت |
|
| |
صف قتال مردان صف‌های مژه توست |
|
صد قلب برشکسته در هر صف قتالت |
|
| |
عطار شد چو مویی بی روی همچو روزت |
|
تا بو که راه یابد در زلف شب مثالت |
|
