| | | | | | |
|
ای دل اندر عشق غوغا چون کنی |
|
خویش را بیهوده رسوا چون کنی |
|
|
آنچه کل خلق نتوانست کرد |
|
تو محالاندیش تنها چون کنی |
|
|
دم مزن خون میخور و صفرا مکن |
|
پشهای با باد صفرا چون کنی |
|
|
تو همی خواهی که دانی سر عشق |
|
کس بدین سر نیست دانا چون کنی |
|
|
چون تو اندر عشق او پنهان شدی |
|
سر عشقش آشکارا چون کنی |
|
|
چون تبرا نیستت از خویشتن |
|
پس به عشق او تولا چون کنی |
|
|
عشق را سرمایهای باید شگرف |
|
پس تو بی سرمایه سودا چون کنی |
|
|
چون تو را هر دم حجابی دیگر است |
|
چشم جان خویش بینا چون کنی |
|
|
چون به یک قطره دلت قانع ببود |
|
جان خود را کل دریا چون کنی |
|
|
غرق دریا گرد و ناپیدا بباش |
|
خویش را زین بیش پیدا چون کنی |
|
|
چون تو سایه باشی و او آفتاب |
|
پیش او خود را هویدا چون کنی |
|
|
هر که او پیداست درصد تفرقه است |
|
چون نباشی جمع آنجا چون کنی |
|
|
چون نکردی خویش را امروز جمع |
|
میندانم تا که فردا چون کنی |
|
|
مذهب عطار گیر و نیست شو |
|
هستی خود را محابا چون کنی |
|