| | | | | | |
|
ای راه تو را دراز نایی |
|
نه راه تو را سری نه پایی |
|
|
این راه دراز سالکان را |
|
کوته نکند مگر فنایی |
|
|
عاشق ز فنا چگونه ترسد |
|
چون عین فنا بود بقایی |
|
|
چون از تو نماند هیچ بر جای |
|
آنجاست اگر رسی بجایی |
|
|
ای دل بنشستهای همه روز |
|
بر بوی وصال جانفزایی |
|
|
در لجهی بحر عشق جانت |
|
شد غرقه به بوی آشنایی |
|
|
دری که به هر دو کون ارزد |
|
دانی نرسد به ناسزایی |
|
|
هرگز دیدی که هیچ سلطان |
|
بر تخت نشست با گدایی |
|
|
هرگز دیدی که رند گلخن |
|
می خورد ز دست پادشایی |
|
|
ای دل خون خور که آن چنان ماه |
|
فارغ بود از غم چو مایی |
|
|
ای بس که من اندرین بیابان |
|
ره پیمودم ز تنگنایی |
|
|
دردا که ز اشتران راهش |
|
بانگی نشنیدم از درایی |
|
|
باری چه بدی که غول را هم |
|
دل خوش کندی به مرحبایی |
|
|
چون در خور صومعه نیم من |
|
اکنون منم و کلیسیایی |
|
|
در بسته چهار گوشه زنار |
|
از حلقهی زلف دلربایی |
|
|
بس پرگره است زلفش و هست |
|
زان هر گرهی گرهگشایی |
|
|
گر خون دلم بریزد آن زلف |
|
خونریزی اوست خون بهایی |
|
|
گر تو سر عین عشق داری |
|
دیری است که گفتمی صلایی |
|
|
ورنه ز درم برو که در پاش |
|
دادند نشان پارسایی |
|
|
عطار تو خویشتن نگه دار |
|
از آفت خویشتن نمایی |
|