| | | | | | |
|
ای سراسیمه مه از رخسار تو |
|
سرو سر در پیش از رفتار تو |
|
|
ذرهای است انجم زخورشید رخت |
|
نقطهای است افلاک از پرگار تو |
|
|
گل که باشد پیش رخسارت از آنک |
|
عقل کل جزوی است از رخسار تو |
|
|
پر شکر شد شرق تا غرب جهان |
|
از شکرریز شکر گفتار تو |
|
|
چشم گردد ذره ذره در دو کون |
|
بر امید ذرهای دیدار تو |
|
|
گنج پنهانی تو ای جان و جهان |
|
جان شعاع تو جهان آثار تو |
|
|
چون تو هستی هر زمان در خورد تو |
|
پس که خواهد بود جز تو یار تو |
|
|
چون کسی را نیست یارا در دو کون |
|
هست هر دم تیزتر بازار تو |
|
|
صد هزاران جان فروشد هر نفس |
|
کس نیامد واقف اسرار تو |
|
|
بیش میدانم هزار و صد هزار |
|
از فلک سرگشتهتر در کار تو |
|
|
دم به دم میآفریند آنچه هست |
|
و آفریدن نیست جز اظهار تو |
|
|
خود نمیاستد دمی یک ذره چیز |
|
تا نثار تو شود ایثار تو |
|
|
هر زمانی صد هزاران عالم است |
|
کان نثار توست انمودار تو |
|
|
تا ابد هرگز نبیند ذرهای |
|
خواری و غم هر که شد غمخوار تو |
|
|
زان حسین از دار تو منصور شد |
|
کز هزاران تخت بهتر دار تو |
|
|
گر همه آفاق عالم پر گل است |
|
زان همه گل خوشترم یک خار تو |
|
|
صد سپه هرلحظه گر ظاهر شود |
|
برهم اندازم به استظهار تو |
|
|
میبچربد بر جهانی خوش دلی |
|
در دل من ذرهای تیمار تو |
|
|
روی گردانید عطار از دو کون |
|
در لحد آورد و در دیوار تو |
|
|
عالمی در هستی خود ماندهاند |
|
زین جهت شد نیست خود عطار تو |
|