| | | | | | |
|
ای لب گلگونت جام خسروی |
|
پیشهی شبرنگ زلفت شبروی |
|
|
پهلوی خورشید مشکآلود کرد |
|
خط تو یعنی که هستم پهلوی |
|
|
مردم چشمت بدان خردی که هست |
|
میببندد دست چرخ از جادوی |
|
|
کی توان گفت از دهان تو سخن |
|
زانکه صورت نیست آن جز معنوی |
|
|
گاه همچون آفتابی از جمال |
|
گاه همچون ماه از بس نیکوی |
|
|
من ندانم کافتابی یا مهی |
|
کژ چه گویم راست به از هر دوی |
|
|
عاشقان را جامه میگردد قبا |
|
تو کله بنهاده کژ خوش میروی |
|
|
گفته بودی آنکه دل برد از تو کیست |
|
من ندارم زهره تا گویم توی |
|
|
ور بگویم من که تو بردی دلم |
|
دل به من ندهی و هرگز نشنوی |
|
|
دل ندارم زان ضعیفم همچو موی |
|
تو دلم ده تا شود کارم قوی |
|
|
من که تخم نیکوی کشتم مدام |
|
بر نخوردم از تو الا بدخوی |
|
|
تو که با من تخم کین کاری همه |
|
درو نبود کانچه کاری بدروی |
|
|
در سخن عطار اگر معجز نمود |
|
تو به اعجاز سخن مینگروی |
|