| | | | | | |
|
ای مرا زندگی جان از تو |
|
زنده بینم همه جهان از تو |
|
|
به زمین می فرو شود خورشید |
|
هر شب از شرم، پر فغان از تو |
|
|
گر زبانی دهی به یک شکرم |
|
شکر گویم به صد زبان از تو |
|
|
دست چون در کمر کنم با تو |
|
که کمر ماند بی میان از تو |
|
|
بار ندهی و پیش خود خوانی |
|
این چه شیوه است صد فغان از تو |
|
|
دل ز من بردی و نگفتم هیچ |
|
لیک جان کردهام نهان از تو |
|
|
نتوانم که باز خواهم دل |
|
که مرا هست بیم جان از تو |
|
|
جان رها کن به من چو دل بردی |
|
کین بدادم ز بیم آن از تو |
|
|
دعوی صبر چون کنم که مرا |
|
صبر کفر است یک زمان از تو |
|
|
اثر وصل تو کسی یابد |
|
که شود محو جاودان از تو |
|
|
تا نشانی ز خلق میماند |
|
نتوان یافت نشان از تو |
|
|
عاشقان را خط امان دادی |
|
نیست عطار را امان از تو |
|