عطار (غزلیات)/ای پرتو وجودت در عقل بی نهایت
| ای پرتو وجودت در عقل بی نهایت | هستی کاملت را نه ابتدا نه غایت | |||||
| هستی هر دو عالم در هستی تو گمشد | ای هستی تو کامل باری زهی ولایت | |||||
| ای صد هزار تشنه، لب‌خشک و جان پرآتش | افتاده پست گشته موقوف یک عنایت | |||||
| غیر تو در حقیقت یک ذره می‌نبینم | ای غیر تو خیالی کرده ز تو سرایت | |||||
| چندان که سالکانت ره بیش پیش بردند | ره پیش بیش دیدند بودند در بدایت | |||||
| چون این ره عجایب بس بی نهایت افتاد | آخر که یابد آخر این راه را نهایت | |||||
| عطار در دل و جان اسرار دارد از تو | چون مستمع نیابد پس چون کند روایت | |||||