| | | | | | |
|
ای کوی توام مقصد و ای روی تو مقصود |
|
وی آتش عشق تو دلم سوخته چون عود |
|
|
چه باک اگرم عقل و دل و جان بنماند |
|
گو هیچ ممان زانکه تویی زین همه مقصود |
|
|
در عشق تو جانم که وجود و عدمش نیست |
|
دانی تو که چون است نه معدوم و نه موجود |
|
|
هر آدمیی را که کفی خاک سیاه است |
|
بی واسطه دادی تو وجودی ز سر جود |
|
|
چون ژنده قبایی است که آن خاص ایاز است |
|
تا چند کند سرکشی از خلعت محمود |
|
|
مردانه در این راه درآ ای دل غافل |
|
کز عشق نه مقبول بود مرد نه مردود |
|
|
چون خضر برون آی ازین سد نهادت |
|
تا باز گشایند تو را این ره مسدود |
|
|
هرچیز که در هر دو جهان بستهی آنی |
|
آن است تورا در دو جهان مونس و معبود |
|
|
عطار اگر سایه صفت گم شود از خود |
|
خورشید بقا تابدش از طالع مسعود |
|