| | | | | | |
|
بار دگر پیر ما مفلس و قلاش شد |
|
در بن دیر مغان ره زن اوباش شد |
|
|
میکدهی فقر یافت خرقهی دعوی بسوخت |
|
در ره ایمان به کفر در دو جهان فاش شد |
|
|
زآتش دل پاک سوخت مدعیان را به دم |
|
دردی اندوه خورد عاشق و قلاش شد |
|
|
پاک بری چست بود در ندب لامکان |
|
کم زن و استاد گشت حیله گر و طاش شد |
|
|
لاشهی دل را ز عشق بار گران برنهاد |
|
فانی و لاشییء گشت یار هویداش شد |
|
|
راست که بنمود روی آن مه خورشید چهر |
|
عقل چو طاوس گشت وهم چو خفاش شد |
|
|
وهم ز تدبیر او آزر بتساز گشت |
|
عقل ز تشویر او مانی نقاش شد |
|
|
چون دل عطار را بحر گهربخش دید |
|
در سخن آمد به حرف ابر گهرپاش شد |
|