عطار (غزلیات)/بیار آن جام می تا جان فشانیم
بیار آن جام می تا جان فشانیم | نثاری بر سر جانان نشانیم | |||||
بیا جانا که وقت آن درآمد | که جان بر جام جانافشان فشانیم | |||||
چو بر جان آشکارا گشت جانان | ز غیرت جان خود پنهان فشانیم | |||||
دمی کز ما برآید بی غم او | در آن ماتم بسی طوفان فشانیم | |||||
چو دریا در خروش آییم وانگه | ز چشم خونفشان باران فشانیم | |||||
وگر در دیده آید غیر او کس | نمک در دیدهی گریان فشانیم | |||||
همان بهتر که در عشقش چو عطار | در از دریای بیپایان فشانیم |