| | | | | | |
|
بی دل و بی قراری ماندهام |
|
زانکه در بند نگاری ماندهام |
|
|
دلخوشی با دلگشایی بودهام |
|
غم کشی بی غمگساری ماندهام |
|
|
زیر بار عشق او کارم فتاد |
|
لاجرم بی کار و باری ماندهام |
|
|
در میانم با غم عشقش چو شمع |
|
گرچه چون اشک از کناری ماندهام |
|
|
گرچه وصل او محالی واجب است |
|
من مدام امیدواری ماندهام |
|
|
بی گل رویش در ایام بهار |
|
چون بنفشه سوکواری ماندهام |
|
|
همچو لاله غرقهی خون بی رخش |
|
داغ بر دل ز انتظاری ماندهام |
|
|
دیدهام میگون لب آن سنگدل |
|
سنگ بر دل در خماری ماندهام |
|
|
چون دهان او نهان شد آشکار |
|
در نهان و آشکاری ماندهام |
|
|
زنگبار زلف او مویی بتافت |
|
زان چو مویش تابداری ماندهام |
|
|
گه به دربند رهی دور و دراز |
|
گه به چین در اضطراری ماندهام |
|
|
چون سر یک موی او بارم نداد |
|
زیر بار مشکباری ماندهام |
|
|
صد جهان ناز از سر مویی که دید |
|
من که دیدم بیقراری ماندهام |
|
|
زلف چون دربند روم روی اوست |
|
من چرا در زنگباری ماندهام |
|
|
میشمارم حلقههای زلف او |
|
در شمار بی شماری ماندهام |
|
|
چون سری نیست ای عجب این کار را |
|
من مشوش بر کناری ماندهام |
|
|
روزگاری میبرم در زلف او |
|
بس پریشان روزگاری ماندهام |
|
|
شد فرید از چین زلفش مشک بیز |
|
زان سبب زیر غباری ماندهام |
|