| | | | | | |
|
تا تو ز هستی خود زیر و زبر نگردی |
|
در نیستی مطلق مرغی بپر نگردی |
|
|
زین ابر تر چو باران بیرون شو و سفر کن |
|
زیرا که بی سفر تو هرگز گهر نگردی |
|
|
این پردهی نهادت بر در ز هم که هرگز |
|
در پرده ره نیابی تا پردهدر نگردی |
|
|
گر با تو خلق عالم آید برون به خصمی |
|
گر مرد این حدیثی زنهار برنگردی |
|
|
ور بر تو نیز بارد ذرات هر دو عالم |
|
هان تا به دفع کردن گرد سپر نگردی |
|
|
گرچه میان دریا جاوید غرقه گشتی |
|
هش دار تا ز دریا یک موی تر نگردی |
|
|
گر عاقل جهانی کس عاقلت نخواند |
|
تا تو ز عشق هر دم دیوانهتر نگردی |
|
|
گر تو کبود پوشی همچون فلک درین راه |
|
همچون فلک چرا تو دایم به سر نگردی |
|
|
عطار خاک ره شو زیرا که اندرین راه |
|
بادت به دست ماند خاک ره ار نگردی |
|