عطار (غزلیات)/تا عشق تو سوخت همچو عودم
تا عشق تو سوخت همچو عودم | یک ذره نماند از وجودم | |||||
تا بگذشتی چو باد بر من | بر خاک فتاده در سجودم | |||||
یک لحظه ز تو نمیشکیبم | خود را صد ره بیازمودم | |||||
عشقت چو نشست در دلم ساخت | برخاست ز ره زیان و سودم | |||||
از جوهر عشق هر دو عالم | یک ذره ز خویش مینمودم | |||||
چون نیک به خود نگاه کردم | من خود به میانه در نبودم | |||||
چون من به خودی نبود گشتم | آیینه کاینات بودم | |||||
گه پردهی آسمان گشادم | گه چهرهی آفتاب سودم | |||||
از بس که بسوختم درین تاب | عطار نیم ولیک عودم |