| | | | | | |
|
ترسا بچهای به دلستانی |
|
در دست شراب ارغوانی |
|
|
دوش آمد و تیز و تازه بنشست |
|
چون آتش و آب زندگانی |
|
|
دانی که خوشی او چه سان بود |
|
چون عشق به موسم جوانی |
|
|
در بسته میان خود به زنار |
|
بگشاده دهن به دلستانی |
|
|
در هر خم زلف دلفریبش |
|
صد عالم کافری نهانی |
|
|
آمد بنشست و پیر ما را |
|
بنهاد محک به امتحانی |
|
|
القصه چو پیر روی او دید |
|
از دست بشد ز ناتوانی |
|
|
دردی ستد و درود دین کرد |
|
یارب ز بلای ناگهانی |
|
|
دردا که چنان بزرگواری |
|
برخاست ز راه خرده دانی |
|
|
ترسا بچه را به پیش خود خواند |
|
پس گفت نشان ره چه دانی |
|
|
گفتا که نشان راه جایی است |
|
کانجا نه تویی و نه نشانی |
|
|
چون پیر سخن شنید جان داد |
|
عطار سخن بگو که جانی |
|