| | | | | | |
| |
ترسا بچه‌ای کشید در کارم |
|
بربست به زلف خویش زنارم |
|
| |
پس حلقه‌ی زلف کرد در گوشم |
|
یعنی که به بندگی ده اقرارم |
|
| |
در بندگیش نه هندوم بدخوی |
|
هستم حبشی که داغ او دارم |
|
| |
پروانه‌ی او شدم که هر ساعت |
|
در جمع چو شمع می‌کشد زارم |
|
| |
شاید که کشد چو هست عیسی دم |
|
کز معجزه زنده کرد صد بارم |
|
| |
او یوسف عالم است در خوبی |
|
من دست و ترنج پیش او دارم |
|
| |
هرگز نایم ز بار او بیرون |
|
کز عشق نهاد صاع در بارم |
|
| |
زان روز که درد عشق او خوردم |
|
مانده است گرو به درد دستارم |
|
| |
دی ساکن کنج صومعه بودم |
|
وامروز ز ساکنان خمارم |
|
| |
چون دانم داد شرح حال خود |
|
فی‌الجمله نه کافرم نه دین دارم |
|
| |
کو در عالم کسی که برهاند |
|
یکباره ز ناکسی عطارم |
|
