| | | | | | |
|
ترسا بچهی لولی همچون بت روحانی |
|
سرمست برون آمد از دیر به نادانی |
|
|
زنار و بت اندر بر ناقوس ومی اندر کف |
|
در داد صلای می از ننگ مسلمانی |
|
|
چون نیک نگه کردم در چشم و لب و زلفش |
|
بر تخت دلم بنشست آن ماه به سلطانی |
|
|
بگرفتم زنارش در پای وی افتادم |
|
گفتم چکنم جانا گفتا که تو میدانی |
|
|
گر وصل منت باید ای پیر مرقع پوش |
|
هم خرقه بسوزانی هم قبله بگردانی |
|
|
با ما تو به دیر آیی محراب دگر گیری |
|
وز دفتر عشق ما سطری دو سه بر خوانی |
|
|
اندر بن دیر ما شرطت بود این هر سه |
|
کز خویش برون آیی وز جان و دل فانی |
|
|
می خور تو به دیر اندر تا مست شوی بیخود |
|
کز بی خبری یابی آن چیز که جویانی |
|
|
هر گه که شود روشن بر تو که تویی جمله |
|
فریاد اناالحق زن در عالم انسانی |
|
|
عطار ز راه خود برخیز که تا بینی |
|
خود را ز خودی برهان کز خویش تو پنهانی |
|