| | | | | | |
|
جانا ز فراق تو این محنت جان تا کی |
|
دل در غم عشق تو رسوای جهان تا کی |
|
|
چون جان و دلم خون شد در درد فراق تو |
|
بر بوی وصال تو دل بر سر جان تا کی |
|
|
نامد گه آن آخر کز پرده برون آیی |
|
آن روی بدان خوبی در پرده نهان تا کی |
|
|
در آرزوی رویت ای آرزوی جانم |
|
دل نوحه کنان تا چند، جان نعرهزنان تا کی |
|
|
بشکن به سر زلفت این بند گران از دل |
|
بر پای دل مسکین این بند گران تا کی |
|
|
دل بردن مشتاقان از غیرت خود تا چند |
|
خون خوردن و خاموشی زین دلشدگان تا کی |
|
|
ای پیر مناجاتی در میکده رو بنشین |
|
درباز دو عالم را این سود و زیان تا کی |
|
|
اندر حرم معنی از کس نخرند دعوی |
|
پس خرقه بر آتش نه زین مدعیان تا کی |
|
|
گر طالب دلداری از کون و مکان بگذر |
|
هست او ز مکان برتر از کون و مکان تا کی |
|
|
گر عاشق دلداری ور سوختهی یاری |
|
بی نام و نشان میرو زین نام و نشان تا کی |
|
|
گفتی به امید تو بارت بکشم از جان |
|
پس بارکش ار مردی این بانگ و فغان تا کی |
|
|
عطار همی بیند کز بار غم عشقش |
|
عمر ابدی یابد عمر گذران تا کی |
|