| | | | | | |
|
خطش مشک از زنخدان می برآرد |
|
مرا از دل نه از جان می برآرد |
|
|
خطش خوانا از آن آمد که بی کلک |
|
مداد از لعل خندان می برآرد |
|
|
مداد آنجا که باشد لوح سیمینش |
|
ز نقره خط چون جان می برآرد |
|
|
کدامین خط خطا رفت آنچه گفتم |
|
مگر خار از گلستان می برآرد |
|
|
چنین جایی چه خای خار باشد |
|
که از گل برگ ریحان می برآرد |
|
|
چه میگویم که ریحان خادم اوست |
|
که سنبل از نمکدان می برآرد |
|
|
چه جای سنبل تاریک روی است |
|
که سبزه زاب حیوان می برآرد |
|
|
ز سبزه هیچ شیرینی نیاید |
|
نبات از شکرستان می برآرد |
|
|
نبات آنجا چه وزن آرد ولیکن |
|
زمرد را ز مرجان می برآرد |
|
|
چه سنجد در چنین موقع زمرد |
|
که مشک از ماه تابان می برآرد |
|
|
که داند تا به سرسبزی خط او |
|
چه شیرینی ز دیوان می برآرد |
|
|
به یک دم کافر زلفش به مویی |
|
دمار از صد مسلمان می برآرد |
|
|
ز سنگ خاره خون، یعنی که یاقوت |
|
به زخم تیر مژگان می برآرد |
|
|
میان شهر میگردد چو خورشید |
|
خروش از چرخ گردان می برآرد |
|
|
دلم از عشق رویش زیر بر او |
|
نفس دزدیده پنهان می برآرد |
|
|
چو میترسد ز چشم بد نفس را |
|
نهان از خویشتن زان می برآرد |
|
|
فرید از دست او صد قصه هر روز |
|
به پیش چشم سلطان می برآرد |
|